Redkings casino

Tabiat ilminin veyahut eşyayı hususî ihtisas sâhalarına ayırıcı her ilmî tefekkürün, cüzü lendirerek (tahlil ederek), tabiatı tetkik etmesi, terkip ve bina edici vahdeti arıyan bu iki büyük san at erbabını tatmin etmemişti. Goethe nin uzun zamandan beri üzerinde durduğu ve incizap duyduğu, kendini devamlı meşgul eden, bir düşünce vardı. Bu düşünceyi, bu toplantı dönüşünde tekrarladı : bütün nebatların (bitkilerin) arkasında, onların neş et ettiği aslî bir fenomen olarak, aslî bir nebatın (Urpflanze) bulunması lâzımdır. Felsefî sahadan gelen Schiller, bu görüşü dikkatle dinliyordu. Cevabı, şu oldu : Bu aslî bir nebat, artık tecrübî (ampirik) sâha ile ilgisi olmıyan bir şeydir. Bu, artık, bir ide dir. Goethe, böyle bir mukabele ile karşılaşacağını tahmin etmediği için onun da cevabı şu oldu : iyi ya, demek ki bilmeden (farkında olmadan), bir takım idelere sâhipmişim. Bir az canı sıkılmış bir kimsenin edasını taşıyan bu cevaba rağmen, Schiller in mukabelesi tesirini göstermişti. Bu hâdiseyi müteakip, Goethe ve Schillerin, gerek mektuplarında gerek konuşmalarında, yaptıkları fikir teatisinde, ide ve tecrübenin (ampirik âlemin, tabiatın), felsefe ve tabiat ilminin, iç âlem ve dış âlemin, bir vahdet hâlinde belirmeğe ve rasanet kespetmeğe başladığını ve kespettiğini de görüyoruz. Dikkat edilecek olursa, Goethe, dış âlemle iç âlemi birbirinden ayırmaz. Ve bu mevzudaki görüşüne bir mekniyetin (imanansın) hâkim olduğu görülür. Goethe ye göre, bilginin bir tek kaynağı vardır.